Een jaar of 10 geleden ging ik met voetballen twee keer door mijn knie. Een keer op trainen, en een keer tijdens een vriendschappelijke wedstrijd. Het ging nergens over, maar voetballen kon ik vergeten. Omdat stilzitten niet mijn sterkste kant is, bedacht ik dat er af en toe maar eens een stukje gelopen moest worden. Een kilometer of 5 of zo, hooguit 10. Niet meer, want dat was overdreven. Na een tijdje kwam ik er achter dat langere afstanden eigenlijk veel leuker waren, omdat ik er blijkbaar de benen en de lucht voor had. Ik kwam Wiebren tegen, en na gesprekken met hem ging het snel verder. De 10 kilometers werden 20 kilometers, en zelfs 30. Het nut en de zin? Geen enkel idee; het was gewoon leuk om te doen.
De 50 van Winschoten heb ik inmiddels gedaan, en ook heb ik van Groningen naar Leeuwarden gelopen, ook een kilometer of 60. Lang geen echte ultra’s, maar wel hartstikke leuk om te doen. En het smaakt naar meer.
Nu dus dit avontuur. Ik kijk er ontzettend naar uit om mee te mogen en kunnen lopen. Om het gevoel te ervaren van zo’n enorme afstand te kunnen, te willen lopen. Mijn enige echte doelstelling is om te starten en om de enige echte uit te lopen: de Elsteden Ultraloop 2018!
Dutch
English